Βιβλιοπαρουσίαση: «Σεμινάρια φονικής γραφής» του Πέτρου Μάρκαρη

Κείμενο: Δέσποινα Πολίτου 

Ο Πέτρος Μάρκαρης, επανέρχεται στον βωμό αυτοκάθαρσης των νεοελληνικών ηθικών τάσεων και στάσεων, που υπηρετεί με το πλούσιο συγγραφικό του έργο, με νέα περιπετειώδη αφήγηση, δράση ή δράμα. Μέσα από την παρακολούθηση της λύσης ενός αστυνομικού προβλήματος, θέτει την γραφίδα του «επί τον τύπον» μιας ακόμα από τις παθογένειες της νεοελληνικής ζωής και πραγματικότητας.

Αυτή τη φορά εστιάζει στο χώρο των πανεπιστημιακών καθηγητών, ομάδας με εξουσία, που όπως συχνά συμβαίνει, κάποια από τα μέλη της, την ασκούν καταχρηστικά. Σε απάντηση της απάθειας του συνόλου, της ατιμωρησίας που οδηγεί σε εξάπλωση νοσηρών φαινομένων, διαπράττονται σειρά από ανεξήγητους φόνους πανεπιστημιακών. Ο γνώριμος αστυνόμος Χαρίτος θα πρέπει να αποκρυπτογραφήσει κάθε σημάδι, ακόμα και μέσα στον προσωπικό κύκλο των ανθρώπων που κινείται, για να βρει τις αιτίες και να ξεμπερδέψει το κουβάρι.

Παράλληλα με την αστυνομική πλοκή, προβάλλεται σε πρώτο πλάνο και την εξέλιξη των διαπροσωπικών σχέσεων στο οικείο περιβάλλον του ενεργούντος, αστυνόμου Χαρίτου. Ανεπαίσθητη όσο και σημαντική διαδικασία που μοιάζει να επιταχύνεται κάθε φορά που ένα αστυνομικό αίνιγμα θέτει σε εγρήγορση το είναι του, κατάσταση που άδηλα περνά και στον κόσμο του. Αποστάσεις με κατανόηση και αυτενέργεια με συγχωρητικότητα, είναι οι  στάσεις ζωής που βοηθούν να  γεφυρωθούν χάσματα και να γιατρευτούν τραύματα. Με τις δύσκολες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας να είναι πανταχού παρούσες, στα σημάδια που άφησαν στις ψυχές, να καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Χούντα, εμφύλιος και πιο πίσω ο πόλεμος αλλά πάντα η μετανάστευση, να δημιουργεί ασυνέχειες και κενά, απ’ όπου ενίοτε εισχωρούν στοιχεία ανατροπής, έξω από τον ασφυκτικό έλεγχο κλειστών κοινωνιών.

Το κύριο θέμα αυτής της ιστορίας είναι η κατάδειξη της αντίθεσης πνευματικότητας και διανοουμενισμού, στον κόσμο των πανεπιστημιακών, όπου κυρίως ανθούν οι ιδιότητες αυτές. Η δεύτερη κυκλοφορεί και εξαπλώνεται σαν καρικατούρα της πρώτης, την θεοποιεί, ταυτόχρονα όμως την ακυρώνει και την αχρηστεύει. Για τους πανεπιστημιακούς που έχουν υποκύψει στη δίνη της εμπορευματοποίησης, όλα τίθενται προς πώληση, επομένως θα μπουν σε βιτρίνα για να πιάσουν τιμή ή αντάλλαγμα. Κύριος στόχος είναι η προσωπική προβολή, ακόμα και με κλοπή των πνευματικών επιτευγμάτων άλλων, για την κατάκτηση τίτλων, θέσεων και αξιωμάτων. Η επιδίωξη της εδραίωσης εξοβελίζει τη μετάδοση γνώσεων παράλληλα με την καλλιέργεια ψυχών των μαθητών, η αυθεντία περιφρονεί τη διδασκαλία  συσσωρευμένης κοινωνικής εμπειρίας, με παροχή κατευθύνσεων στους επερχόμενους. Όμως τα θύματα λογοκλοπής, στέρησης αναφορών και ρίζας της γνώσης, θα αντιδράσουν.

Θέμα δύσκολο όσο και επίκαιρο όχι μόνο για την νεοελληνική πραγματικότητα αλλά και για την παγκόσμια κοινότητα. Αυτό υπαινίσσεται στη σύγκριση που γίνεται με  Γερμανούς πανεπιστημιακούς, όπου το αυστηρό σύστημα κρατά υπό έλεγχο το φαινόμενο.  Όπως αναφέρεται από το συγγραφέα Χάνσον Βίκτορ-Ντέιβις, του βιβλίου «Ποιος σκότωσε τον Όμηρο; Ο θάνατος της κλασικής παιδείας και η αποκατάσταση της ελληνικής σοφίας», που απετέλεσε τη σημαντικότερη ίσως κατάθεση σε αυτόν τον επίκαιρο προβληματισμό, «Από τη στιγμή που σταμάτησε η διδασκαλία, άρχισε η κρίση του πολιτισμού»  

Ευχαριστούμε την αναγνώστρια μας για το κείμενο που μας έστειλε!