Γράμμα για το Ελληνικό Παιδικό Μουσείο

Μνήμες από το Παιδικό Μουσείο της Αθήνας

Γνώρισα το Ελληνικό Παιδικό Μουσείο πριν λίγα χρόνια και έγινα εθελόντρια για να ενισχύσω τη δράση του. Όταν ήμουν μικρή δεν είχα την τύχη να το επισκεφτώ. Έτσι μου δημιουργήθηκε η απορία: «Πώς βιώνει ένα παιδί την επίσκεψη του στο Παιδικό Μουσείο της Αθήνας;» Η ξαδέρφη μου, που ζει και εργάζεται μακριά από την Ελλάδα, το είχε επισκεφτεί ως παιδί και μου απάντησε με ένα γράμμα.  

Στο γράμμα της περιέγραφε, με χαρά και νοσταλγία, την επίσκεψή της ως παιδί στο Παιδικό Μουσείο της Αθήνας. Μέσα από τη αφήγηση της και τις ζωηρές παιδικές της μνήμες σε εκείνο το χώρο αντιλήφθηκα πόσα πολλά προσφέρει το μουσείο στους μικρούς επισκέπτες του.  

Διαβάζοντας το γράμμα της αισθάνθηκα μεγάλη ικανοποίηση και περηφάνια που όλοι εμείς οι εθελοντές και το αρμόδιο προσωπικό του μουσείου συμβάλουμε στη χαρά και στο παιχνίδι τόσων παιδιών. Καθώς περνούν τα χρόνια, τα παιδιά θα γίνουν ενήλικες, οι οποίοι θα αναπολούν τις ξέγνοιαστες ώρες που πέρασαν εκεί και ίσως μια μέρα επιστρέψουν φέρνοντας ως γονείς τα δικά τους παιδιά στο Παιδικό Μουσείο της Αθήνας. 

            Από μια παλιά επισκέπτρια που θα ήθελε να παραμείνει ανώνυμη

Έχουν περάσει περίπου είκοσι χρόνια, αλλά τη μοναδική μου επίσκεψη στο Παιδικό Μουσείο τη θυμάμαι σαν όνειρο. Μας είχαν πάει εκδρομή με τη τάξη μου από το δημοτικό σχολείο. Νομίζω ήταν το πρώτο μουσείο που επισκέφτηκα και μας έβαλαν να κάνουμε τόσες διασκεδαστικές δραστηριότητες. Με τα παιδικά μας μάτια ανακαλύπταμε σε κάθε δωμάτιο ένα σωρό εκπληκτικά και θαυμαστά πράγματα. 

Στο μουσείο ασχοληθήκαμε θυμάμαι για πολλή ώρα με το μετρό. Ξαφνικά μπορούσαμε να γίνουμε εργολάβοι στο μετρό, να φορέσουμε τα ειδικά κράνη και να φτιάξουμε μια σήραγγα με πολύχρωμα καλαμάκια πάνω σε τοίχο που έμοιαζε με χώμα.

Ούτε που μπορούσαμε τότε να καταλάβουμε τι ήταν αυτός ο μετροπόντικας! Πως χωρούσε άραγε κάτω από το έδαφος που πατούσαμε; Αναρωτιόμασταν πώς θα ανέπνεε ο κόσμος σ’ αυτό το σκοτεινό μέρος κάτω απ’ τη γη!

Σε ένα άλλο δωμάτιο οι υπόλοιποι συμμαθητές μας έφτιαχναν τεράστιες φούσκες, με σαπουνόνερο που κολυμπούσε σε ένα σιντριβάνι. Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα στο μουσείο εκείνη τη μέρα. Δυστυχώς φύγαμε νωρίς με το σχολικό μας για να επιστρέψουμε στο σχολείο μας. Τότε το όνειρο τελείωσε και εμείς βγήκαμε από το μαγικό του κόσμο. Ακόμα έχω στο μυαλό μου τα πλακάκια της οδού Κυδαθηναίων, να συμπληρώνουν την εικόνα εκείνου του μαγικού μέρους των παιδικών μου χρόνων.

Αυτό που δεν ξεχνάω από το παιδικό μουσείο είναι ότι μου άλλαξε τον ορισμό που είχα για τα μουσεία. Δεν ήμουν πάνω από οχτώ χρονών αλλά ήξερα ήδη ότι τα μουσεία είναι ήσυχα μέρη, που περπατάμε σιγά - σιγά. Που προσέχουμε να μην κάνουμε φασαρία, είμαστε σοβαροί και δεν ακουμπάμε τίποτα για να μην κάνουμε καμιά ζημιά. Το παιδικό μουσείο ήρθε λοιπόν να τα διαψεύσει όλα αυτά. Για μένα το Παιδικό Μουσείο της Αθήνας είναι ένα μέρος, που μπορείς να παίξεις ξέγνοιαστα, να ανακαλύψεις, να μάθεις, να περάσεις καλά και κυρίως να δημιουργήσεις όμορφες αναμνήσεις που θα τις κρατάς μέσα σου για μια ζωή!

Κείμενο & Φωτογραφίες: Δανάη Μπασαντή